Bocian

Będąc dziś na spacerze zobaczyłam bociana. Ot, nic nadzwyczajnego i pewnie spotkanie go na łące nie jest powodem do opisywania tego na blogu. Mnie jednak skłoniło to do przemyśleń, a raczej wspomnień. Bo czego symbolem jest bocian? Dla mnie marzeń - nierealnych, nieosiągalnych, bolesnych. Ile wiosen zaczynało i kończyło się tak samo? Ile zrobiłam testów ciążowych, którymi razem z piękną, jedną kreską miałam ochotę cisnąć w bociany kręcące się koło domu? Ile kropel łez spadło wraz z wiosennym deszczem?

Bociany przylatywały i odlatywały, jakby przerażone moją niepłodnością - bezradne, zawiedzione, smutne. Nie, to ja byłam smutna i zawiedziona. To ja nie potrafiłam dostrzec piękna wiosny, przyrody budzącej się do życia. Nie rozróżniałam dni od tygodni, pogrążona w matni niepłodności. Ile takich pięknych wiosen mi umknęło? Ile przegapiłam kwitnących wiśni? Ilu ptaków siedzących na parapecie nie zauważałam? 

- "Patrz synku, to jest bocian" - mówię do Smerfa i wskazuję na ptaka wpatrzonego w dal, jakby nieobecnego. Smerf odwraca głowę i piszczy z zachwytu. Ja nigdy nie piszczałam z zachwytu na widok bociana - myślę i wracają wspomnienia. Zrywam Małemu po drodze kwitnącą gałązkę, którą on wymachuje we wszystkie strony, podziwia, dotyka, bada. Dla mnie do niedawna to był zwykły patyk - a dziś magiczna różczka, która pozwala synowi poznawać świat. 

Niewyobrażalne piękne jest patrzenia na świat oczyma dziecka. My, dorośli, często gubimy się w codzienności, nie dostrzegając tego piękna. I od tego są właśnie dzieci - aby nas zatrzymać i pokazać. Na swój prosty, dziecięcy sposób. Na milion takich sposobów.

*********************

Dzisiejszy bocian przyleciał do nas na przekór, pokazać nam, czego jest symbolem. Abyśmy wreszcie uwierzyli i nigdy niczego nie szufladkowali. 

Jakiś czas temu złożyliśmy podanie do OA, czekamy na rodzeństwo dla Smerfa. Kolejka oczekujących wydłuża się z każdym miesiącem, więc i tak minie kilka lat, zanim znów serce będzie szybciej biło na dźwięk dzwonka w telefonie. Zawsze marzyła nam się duża rodzina, a dzieciaki z małą różnicą wieku. Tego ostatniego raczej nie przeskoczymy (chociaż kto wie, niezbadane są ścieżki Pana...), ale to pierwsze jest jak najbardziej do realizacji. 

Na razie nie myślę o tym. Cały mój świat pochłania raczkujący berbeć, który energię czerpie chyba ze słońca i wiatru. Hitem ostatnich dni jest wspinaczka po schodach (oczywiście w pełnej asyście). Pozabezpieczany dom jest dla Smerfa nudny i przewidywalny. Ciągnie Go do zakazanego, jest bardzooooo ciekawy. 

Synek tchnął w nas nowe życie. Pokazał, że miłość nie ma granic.

10 kg czystej miłości....