Taka sytuacja....

Dzisiejsze popołudnie. Siedzę na dywanie oparta plecami o narożnik i patrzę na Smerfa, który z zaangażowaniem próbuje rozdzielić klocki. Muszę przyznać,  że jest bardzo uparty i nie poddaje się, nim nie osiągnie celu. Spostrzega, że Go obserwuję, zostawia klocki i pędzi do mnie na czterech, wspina się na mnie, otwiera buzię najszerzej jak potrafi i daje mi buzi. Całuję mnie po całej twarzy, po czym prawie pęka ze śmiechu i jakby nigdy nic wraca do klocków (które po długiej "parcelacji" dają się rozdzielić). Ja rozpływam się w miłości do Niego.

Dzisiejszy wieczór. Jak zawsze wyciągam Smerfa z wanienki i zawijam Go całego w ręcznik.  A później (jak co dzień) cichutko wołam: "Gdzie jest mój synek, gdzie On się schował....?" Smerf udaje, że Go nie ma, nie rusza się,  ale po trzecim moim "wołaniu" chichocze cicho. Wtedy ja odchylam ręcznik i całuję Go w nos. Szkoda, że nie można opisać jak się śmieje,  bo robi to naprawdę Smerfastycznie ;) 

Takie sytuacje to codzienność.  Cudowna,  jedyna, chociaż czasem trudna codzienność.  Wymarzona,  wyczekana, wymodlona. 

Zastanawiam się czasem, czy gdybym miała Smerfa "od razu ", jak setki par,  które postanawiają powiększyć rodzinę i miesiąc później ogłaszają dobrą nowinę innym, czy docenialabym tak samo cud Jego istnienia? Czy gdyby nie droga, która doprowadziła mnie do Niego zachwycałabym się tym, co zachwyca mnie teraz? Czy wiedziałabym, jak to jest pragnąć do bólu?  

Nieważne,  nieistotne.  Najważniejsze,  że jest. 

Smerfiątko się edukuje ;)