Życie

Miałam wczoraj napisać ten post, ale targały mną zbyt duże emocje. Jeszcze dziś pewnie będzie nimi przesiąknięty, ale ile bym tego nie odwlekała, to będzie we mnie siedziało i powracało za każdym razem, kiedy o tym pomyślę. A nie da się o tym nie myśleć.

Dowiedziałam się, że pewna kobieta, którą znam, usunęła ciążę. Wiem, nie ona pierwsza i nie ostatnia i nie mi oceniać jej postępowanie - ale wiadomość ta naprawdę mną wstrząsnęła. To działa na takiej zasadzie - coś się dzieje i działo będzie, ale to gdzieś daleko, to mnie nie dotyczy. A teraz właśnie dotyczy, bo z tą kobietą piłam kawę nie raz i wymieniałam poglądy na temat wychowania. Tak wychowania, bo ona jest matką, ma już dzieci. Zrodziła się we mnie jakaś sprzeczność, że jak można być matką i jednocześnie z taką lekkością jak o usunięciu zęba mówić o tym (dodam, że nie do mnie bezpośrednio - pewnie znając moją historię nie odważyłaby "podzielić się" ze mną tą informacją). 

Jest we mnie jakiś taki bunt wobec tej sytuacji - jak na szali można stawiać własne dzieci i wartościować je - Ty zasługujesz na życie, Ciebie urodzę - Ciebie już nie, bo pojawiłaś/eś się w nieodpowiednim dla mnie momencie w życiu. Jak mam wierzyć, że ona kocha swoje dzieci, skoro jedno z nich potraktowała jak zbyteczny przedmiot, którego trzeba się pozbyć. 

Mogłabym wyrzucać tu swój gniew i żal do zaistniałej sytuacji, ale to rzeczywistości już nie zmieni. 

Patrzę na mojego Smerfa i łzy same kapią. Synek myśli, że jestem smutna, ale ja jestem w tej chwili najszczęśliwsza na świecie. Mam skarb, mam synka. Mam Go dzięki kobiecie, która się ODWAŻYŁA. Dała mu to, co najpiękniejsze - życie. Schowała głęboko swój egoizm i otworzyła drogę, dzięki której dziś razem z mężem i Smerfem idziemy. Dała mu szansę, której wiele istnień nie dostało. A ja obiecałam sobie, że wykorzystam tę szansę najlepiej jak będę potrafiła. 

Nigdy nie miałam w sobie tyle wdzięczności do mb Smerfa co teraz. Uświadomiłam sobie, że spośród tylu możliwości wybrała najlepszą dla mojego synka - życie. I pewnie też targały nią emocje, pewnie różne myśli przychodziły jej do głowy. A ja .... ja jej dziękuję. Po prostu.

Sercem Cię urodziłam synku, dzięki innej kobiecie, która pozwoliła Ci na to. I sercem będę Cię prowadzić przez życie. 

Smerf  w akcji.