Ałaa

Smerf jest nadal na diecie bezmlecznej i specjalnym mleku dla alergików. Alergolog orzekł, że najwcześniej po wakacjach zaczniemy wprowadzać nabiał i tego skurpulatnie przestrzegam - do tej pory próby prowokacji kończyły się niepowodzeniem. W związku z tym raz na kwartał robimy badania krwi, które do tej pory odpukać były bez zastrzeżeń i mam nadzieję takie pozostaną. Dieta bezmleczna wcale nie jest taka straszna, ale jak twierdzi pediatra "trzeba kontrolować". 

Więc kontrolujemy. Ale ..... otóż zawsze jest jakieś ale. Serce mi pęka jak pomyślę, ile stresu kosztuje Smerfika wkłucie. Sama od kiedy tylko odbiorę skierowanie chodzę i przeżywam - ale ja to ja, a On wciąż jest dla mnie taki maleńki i bezbronny....

Ostatnio było podobnie. Wybudzony ze snu (jakoś zawsze kiedy mamy jechać do laboratorium On śpi w najlepsze, co zazwyczaj mu się nie zdarza, jest raczej rannym ptaszkiem) oraz głodny i tak bardzo dzielnie to wszystko znosi. Marudzenie zaczyna się chwilę przed pobraniem, zupełnie jakby wiedział kiedy Jego kolej. A później jest płacz - w momencie wkłucia i chwilę po. Przytulam i całuję Jego zapłakaną buźkę, ale sama czuję jak łzy mi się kotłują pod powiekami, a serce pęka. Jego płacz i moja bezradność (bo zdaję sobie przecież spawę, że trzeba) powodują, że mam ochotę uciec stamtąd. Po kilkunastu sekundach (laborantka ma naprawdę wprawę i serce do dzieci) jest po wszystkim, a ja na trzęsących się nogach wychodzę w asyście męża, tuląc do siebie Smerfa, który w międzyczasie zapomina o kłuciu i zajmuje się czymkolwiek. Ja jednak jeszcze przez kolejnych kilkanaście minut przytulam synka i całuję, aż zaczyna protestować bo przecież chciałby już brykać.

Kocham Go ponad wszystko. Jest moim szczęściem i uwielbiam patrzeć na Jego uśmiechniętą buźkę. Na szczęście prawie zawsze taka jest, nawet minutę po pobraniu ;) 

Smerfik sprząta <3