Rozmowy

Synek stał się bardzo rozmowny. Co prawda posługuje się najczęściej językiem "chińskim uproszczonym", ale można się już z nim w wielu kwestiach dogadać. 

Ulubionym słówkiem jest oczywiście "nie", któremu towarzyszy kręcenie głową. Przykład rozmowy:

- Synku, chcesz chleba?

- Nie - odpowiada Smerf kręcąc głową, po czym szeroko otwiera buzię i bierzę kęs :) 

Czasem, nawet coraz częściej zdarza mu się powiedzieć "ta", czyli tak. Jednak wciąż jest to niewielki procent w porównaniu do "nie".

Oprócz standardowych mama, tata, baba, dada pojawiło się kilka nowych słówek.

Niana - czyli niania, moja młodsza siostra otrzymała taki przydomek;

Dźdźa - czyli dzidzia, każde pojawiające się w realu/książce/tv dziecko mniejsze lub większe;

Kaka - jedzenie i picie;

Ba - czyli bam, podczas upadku albo celowego rzucenia zabawką;

Ja - czyli zawsze, kiedy chce coś zrobić samodzielnie;

Da - czyli daj, ale używane tylko wtedy, kiedy Smerf domaga się czegoś zakazanego;

Mapa - pośrodku sylab powinno się znajdować "ł"...... :) ale używane do określenia zwierzątka w książce ;)

Ko - czyli kotek, używane j/w;

Cota - czyli ciocia - każdy dorosły osobnik płci żeńskiej :)

Tet - czyli cześć, codziennie rano i czasem jak poproszę powtórzy;
Wszechobecne "co to?", na które oczywiście muszę udzielić kilkukrotnej odpowiedzi, towarzyszy nam już jakiś czas. Czasem, jak wskaże przedmiot/rzecz łatwe do wymówienia, próbuje w swoim języku powtórzyć. Szybko jednak zapomina ;)

Tyle pamiętam, pewnie są jeszcze jakieś słówka. I dialogi - monologi w języku simów ;) 

I pierwsze dwie litery swojego imienia również mówi, chociaż chyba tylko i wyłącznie powtarza, bez powiązania ze sobą (a może się mylę?)

Zauważyłam też, że Smerf jest bardzo szczery - nie ma problemu z dzieleniem się zabawkami, nie wyrywa ich innym dzieciom, trzymane w ręku potrafi na prośbę oddać. Praktycznie za każdym razem dzieli się z nami jedzeniem - nierzadko też właśnie wyciągniętym z własnej buzi..... :)  :) :) ale również tym, które akurat dostał. 

Buntu wciąż ciąg dalszy, mina " w podkówkę" dominuje, tupanie nogami też. Czasem jakiś płacz. I chociaż wiem, że powinnam być konsekwentna - patrząc na smutną minę Smerfa serce mi krwawi....od razu myślę, że tyle lat na Niego czekałam, że nie zasługuje na to, by płakał.....Ah, i chyba jestem na dobrej drodze do rozpieszczenia swojego dziecka. A może tylko mi się tak wydaje, bo jest żywiołowy i uparty?