Dinopociąg

"...każdy z nas jest inny, nie ma takich samych - jesteś moim synkiem, potrzebujesz mamy..." 

Przez wiele weekendów ten tekst praktycznie budził mnie - moja młodsza siostra z namiętnością oglądała Dinopociąg, chociaż lat już miała sporo i dzieciaki w jej wieku zrezygnowały z oglądania bajek. Ona jednak zaraz po otwarciu oczu włączała tv i razem z dinozaurami śpiwała "Dinopociąg nasz....." 

Dziś śpiewa tę piosenkę Smerfowi. Przy którejś takiej "operze" podłapałam zdanie umieszczone na początku postu. Cofnęłam się pamięcią wstecz i przypomniałam sobie, że jeden z dinozauraów wykluł się inny, ale cała jego "inność" była w bajce bardzo sprytnie wykorzystywana - to, czego nie mogły/nie potrafiły zrobić jego bracia i siostry - on zawsze potrafił i czuł się przez to wyróżniony. 

Ja nie marzę, aby Smerf był w jakiś sposób wyróżniany. Ja marzę, aby był szczęśliwy. Aby nigdy nie poczuł się gorszy i pokrzywdzony. Aby znał swoją wartość.

Kiedy tak rozmyślam dochodzi do mnie, jak trudne przede mną i mężem zadanie - bo czy łatwo jest wychować dobrego człowieka? 

*******

Wakacje dobiegły końca. Były intensywne, nowe, zaskakujące, a czasem męczące. Pierwsze wspólne, prawdziwie rodzinne. Bez polegiwania do południa i bez czasu na nudę. I minęły tak szybko....

Smerf ma się dobrze, opanowuje nowe umiejętności, powtarza nowe słowa, demonstruje swój upór i dokazuje za pięciu :)
Nauczył się schodzić z kanapy i łóżka, a w zasadzie mąż, przerażony akrobacjami jakie wykonuje, pokazał mu jak to robić i bardzo szybko podłapał. Tym samym stał się całkowicie mobilny i zniknęły ostatnie przeszkody nie do pokonania - bo dostać się wszędzie potrafi.
Zorientował się też, że rzucenie się na posadzkę w miejscu publicznym skutkuje automatycznym wzięciem na ręce :) i zdobyciem tego, na co akurat ma ochotę/ zmianą terytorium na bardziej interesujące roczniaka /powrotem do auta i uwielbianą przez synka podróżą. Nie myślałam, że kiedykolwiek to napiszę, ale ..... przestałam lubić zakupy ;) - bo tych, jak na faceta przystało, Smerf nie znosi.
Nudzą Go też wszystkie "dorosłe" miejsca, co jest zrozumiałe - ale czasem trzeba coś załatwić. I właśnie wtedy syn postanawia przesadzić ponad metrowego kwiatka w przychodni albo pogrzebać w torebce pani w kolejce :) na szczęście wszyscy do tej pory, patrząc na blond loczki i oczka jak "kota ze Shreka" - udaremniają mu niecne uczynki i jeszcze nagradzają (!!!!!) Jego zaczepki. I na szczęście Smerf zaczyna stosować się do wyznaczanych mu granic. Zobaczymy jak długo ;)